Na een weekje verlof komt de 'Bluesfestival' molen stillaan op gang. Zaterdag 05 july was het te doen in Diepenbeek voor HOOKROCK 2008. Onmiddelijk werden we vriendelijk verwelkomt door de HR-medewerkers zoals ze dat in Limburg gewoon zij te doen. Aan de kassa vonden we al dadelijk de altijd goedgemutste Ronny en z'n Nancy en wat verder konden we dag zeggen tegen de immer rustige Yvan. Geen greintje stress te bespeuren bij deze man. Op de affiche stond 14.00 en omdat we altijd wel een half uurtje respijt inbouwen moest ik om 14.15h vaststellen tot m'n grote spijt dat de kick-off reeds een kwartiertje was gegeven. 14.00 is 14.00!!!

Het eigelijke Bluesfestival begint welliswaar rond de 17.00h maar voor de plaatselijke 'Eagle Country Dancers' is dit steeds telkens een ideaal moment om aan hun favoriete bezigheden voldoening te geven....the Line Dance... Voor de bluesliefhebbers die dit er voor overhadden werd de inkom zefs verlaagd naar 5.00€, of hoorde nie goe!!! VIJF EURO voor een affiche met o.a. de Limburgse Rhythm Bombs, Nico Wayne Toussaint en zelfs The Nimmo Brothers. Goed, een paar uur Country moet je er dan wel bijnemen maar de pijn wordt als bluesliefhebber wel verzacht met de nodige animatie van de plaatselijke Countryliefhebbers.

De band die het festival opende is de Country formatie Route 66. Al kan je bij zulke naam dadelijk aan bluesrock denken toch is dit een Country band 'pure sang'. Bij deze 7-koppige Belgische band herbergen zich ook 2 Nederlanders en ze brengen het soort country waarbij het voor Line dancers moeilijk is om van de dansvloer te blijven. Twintig, dertig Cowboys en Girls (al zijn de Girls gewoonlijk in de meerderheid) op de dansvloer krijgen is voor Route 66 even makkelijk als de songs die ze brengen. Vlot brengen ze een setlist van meer dan een uur en ook al geven ze voor iedere song tekst en uitleg, toch is het voor een leek als ik moeilijk om bij iedere song een beeld te vormen van wie de uitvoering is. Gelukkig komen er nu en dan enkele certidudes zoals o.a. Folsom Prison en All Shook Up. Bij hun 'repertoire' vond ik ook 'Mary Chapin Carperter' en laat dit nu juist er eentje zijn waarvan zelfs ik een cd-eetje in m'n koffer heb steken en dan vind ik het natuurlijk jammer dat 'Down at the twist and Shout' vandaag niet op hun setlist stond, of was dit omdat het nog geen Saturday Night was?

Ere wie ere toekomt ... Route 66 is een countryband met kwaliteit en het eerste uurtje country was dan ook zo voorbij ...time flies when you're having fun...

THE GHOSTRIDERS (B) feat. DEEP CREEK LUKE (B)
website

Kris Rogiers (Reverned Hot Rod) en ik begonnen ons stilaan af te vragen hoe de line dancers weten welke dans er bij welke song past. Voor leken als wij lijken ze toch allemaal hetzelfde en Kris beloofde me dit uit te pluizen dus....? Dat Countrymuziek en line dance toch een microbe moet bevatten konden we ondervinden toen de gekende Christel C (zus van de nog meer gekende Patrick C) zich aan ons tafeltje kwam vervoegen en het al dadelijk moeilijk was om ze van de dansvloer te houden. Blijven oefenen Christel!!!

Zo kwam er een einde aan het 'Obligate' country gedeelte al moet Yvan zich verplicht voelen om zich volgende editie onder de line dancers te begeven...

Voor de omschakeling naar het Blues gedeelte werd er nog een surprise act aangekondigd onder de vorm van een akoestich mini setje van Jan Poppe oftewel John Fuck from Texas. Spijtig genoeg ging dit setje vocaal de mist in door het rumoer van de country liefhebbers die hun festival voor bekeken hielden en anderzijds het opstellen van de volgende band.

respect Jan...

THE RHYTHM BEATS (B) 
website 
my space

Beginnen deden deze youngsters sterk al was het voor enkelen onder ons nog meer wennen dan de country. Voor de jeugdigen onder ons was het wel Ok en bewogen deze op de muziek zoals de Line dancers op de hunne. Voor de meesten was het minder herkenbare muziek maar achteraf blijkt dat er reeds aardig wat eigen werk in hun set zat en dat wekt bij mij steeds bewondering op, welk genre ook. Hun mosterd halen 'The Rhythm Beats' bij kleppers als Jimmy Hendrix, Led Zeppelin, John Mayall en andere groten. 'Nummers als 'Because it's You' en 'Johnny Jacket' zijn best te pruimen en van Jimmy brengen ze zelfs hun eigenste versie van 'Purple Haze'. Nog maar in de startblokken en zelfs zij hebben al een surprice act verscholen in hun set onder de vorm van de 10-jarige guitaris Gill. 10 jaar maar reeds met een attitude van een echte ster. Achteraf bleek zelfs z'n aanhang van het andere geslacht hem niet te deren en bleef hij 'cool'. The Rhythm Beats zijn gevormd rond zangeres Lauren en drummer Jeffrey. Jeffreys is tevens de grote broer van Gill en beiden zijn ze zonen van de drummer bij The Rhythm Bombs...Marc Gijbels. Marc kwam zelfs een drumsolo (duo) te beste geven met z'n zoon die door het publiek hoog werd gewaardeerd. Nog dit Jasper op z'n Gretsh komt er wel en Senne is als bassguitarist het showbeest van de band. Bij enkel nummers doen ze zelfs beroep op een harpspeler die luistert naar de naam van Emile en daarmee kunnen ze beginnen werken aan een uitgebouwde set al zal hun doel eerder Werchter of Pukkelpop zijn dan Peer. Hun afsluiter 'Johnny B Good' was uitermate goed gekozen.

Lauren: lyrics and vocals
Jeffrey: drums
Jasper: guitars
Senne: bassguitar
Emile: harp

THE KINGSIZE PLAYBOYS (NL)
website

Als pauze-muziek waren The Royal Rags uit Nederland aangekondigd. Eigenlijk willen de heren nu door de muziekwereld surfen als The Kingsize Playboys. Vorige editie stonden ze hier nog op het hoofdpodium als The Taildraggers maar om verdere misverstanden te vermijden besloten ze The Royal Rags en The Taildraggers te laten fusioneren. Ideaal voor de pauze muziek want ze brengen een mix van Rockabilly, Rock 'n Roll en Western Swing en dus hebben ze genoeg materiaal in huis om enkele pauzes mee op te vullen. Rockabilly en z'n familie ligt ook in de lijn voor de pauzebands van Hoockrock want vorig jaar stonden hier nog Sandy Power & The Guilds. Dus waren we klaar voor een viertal pauzes van opwekkende 'swingende Honky Tonk Rockabilly' incluis een pedalsteel.

THE RHYTHM BOMBS (B)
website

The Rhythm Bombs nog voorstellen is overbodig werk. Deze Limburgers zijn in België al wereldberoemd en hebben al zowat op alle Belgische bluespodia gestaan. Vijf rasmuzikanten die alle knepen van het vak onder de knie hebben en weten hoe ze het publiek moeten entertainen. Met hun standaards als Sherry Flip, Jaguar Boogie en Swing Sue weten ze het publiek moeiteloos op te zwepen en brengen er steevast ambiance in. Hein, Wouter, Marc, Jayvee en Big Pat spelen zowat op automatische piloot en brengen hun set al wervelen tot een goed einde, bisnummer inbegrepen.

Aan de top staan brengt natuurlijk verplichtingen met zich mee en wordt het misschien niet stilaan tijd om aan een nieuwe Full cd te gaan werken om een nieuw hoogtepunt te creëren in hun carriere? Kwestie van de lat weeral ietsje hoger te leggen want rust roest. Wie hun vlug terug aan het werk wil zien moet begin augustus maar afzakken naar Wellen voor Oetslovenblues alwaar ze vergezeld zullen zijn van een 'special guest'.

SIMON CRASHLEY & THE ROADMASTERS (SW)
my space

De verwachtingen voor de in onze contreien minder bekende Simon Crashley en z'n Roadmasters lagen tamelijk hoog. Zeker al door het accordionwerk dat te horen viel op hun cd's. Naast frontman Simon Crashley was er natuurlijk ook de begaafde accordionspeler Anders Larsson. Ik (en nog vele anderen) bleven wat op onze honger zitten want buiten een hoog Rock 'n Roll gehalte met nummers als Drive my Chevy, Boogie Woogie Country Girl en Chuck's C'est la Vie was het voor mij rock 'n Roll zonder vuur. Al teveel materiaal hadden ze uit Zweden niet meegebracht want keybords hadden ze geleend van Hein alsook de bass (uiteraard zonder bijbehorende sigaar) die ze ook te leen hadden gevraagd bij Big Pat van The Rhythm Bombs. Op andermans instrumenten spelen mag maar dan moet je niet constant op de regie zitten kankeren als er iets fout loopt. Voor mij een dipje op het festival. Er zal wel weeral iemand zich op de tenen getrapt voelen maar de waarheid kwetst natuurlijk en ook Eddy Wally heeft een hoog entertaiment gehalte.

NICO WAYNE TOUSSAINT (F)
website

En dan nu één van de twee trekpleisters van de 'Affiche'. Uit Frankrijk hadden de Hookrockers Nico Wayne Toussaint en z'n band laten overkomen en dat was uiteraard ook op safe spelen. Nico begon sterk, zoniet zeer sterk!!! Dadelijk werd er geopend met nummers uit z'n allerlaatste cd en die gingen er onmiddelijk in als zoete koek. Nummers als ' Southern Wind' behoren al dadelijk tot de klassiekers en doen Nico en z'n band niet op super maar pure kerosine drijven. Na de wervelende start was het toch even stoom afblazen met 'Just to Be With You' een covertje van Buddy Guy en Jr. Wells. De rust was maar van korte duur want Nico ging van start met één van z'n voorbeelden naar wie hij erg hard opkijkt. 'The Midnight Trip' van James Cotton werd met zoveel overgave gebracht dat de volledige tent onder spanning kwam te staan. Allemaal hoogstandjes volgden er nu zoals 'Blow Wind Blow' en zeker en vast Little Walter's 'Just a Fool' waarvan de versie van Nico een hoog Louisiana beat gehalte heeft.

Iewat anders maar zeker niet minder mooi was het 'No Sweat' , een song die gebracht werd in z'n moedertaal en dat speciaal werd geschreven voor z'n optreden in Nigeria voor de Franse strijdmachten. Franse swing evenals 'Cheaper to Keep Her' en waarin het subtiele guitarspel van Rax Lacour even de bovenhand nam. Terug uptempo werd het met 'I'm Gonna Love Somebody ' een andere song van Little Walter. Want toen kwam was superdeluxe. Een funky nummer waarin de band zich volop mocht profileren, een magistrale drumsolo van Vincent Thomas en waar Antoine Perrut z'n bass plotseling omruilde voor een alt sax en het nummer omtoverde tot Jazz funk à la Crusaders.

Deze weergaloze set eindigen zonder bisnummer kon natuurlijk niet en met een lang uitgesponnen 'Hip Shake Baby' kon het enthousiaste publiek enkel maar tevreden stellen over de inbreng van Nico Wayne Toussaint op dit festival.